ELEŞTİRİ

SALONSUZ KRAL

Murat Çağıltay

Çekmeköy Underground

Yönetmen: Aysim Türkmen

Senaryo: Aysim Türkmen, Can Merdan Doğan, Şirin Güven

Görüntü Yönetmeni: Vedat Özdemir

Sanat Yönetmeni: Elif Taşçıoğlu

Müzik: Acarkan Özkan, Uran Apak, Erhan Seyran

Kurgu: Ayhan Ergürsel

Oyuncular: Can Sipahi, Kerem Can, Gözde Kocaoğlu, Aslı Menaz, Barış

Gönenen

2014 / 96’ / Türkiye

Çekmeköy Underground’un ‘altından çekmenizi’, her ne kadar “anlar mısın,

anlamazsın” diye ergen isyankar bir peşin hüküm verseler de fark edip

anlamanızı, asal hikayeyle ‘birlikte yaşatabilmenizi’ bekleyen yan öykücükleri,

ciddi meselelere temas eden uzanımları, film boyunca sergilenen irili ufaklı alt

kültürel ayrıntıları ve çok boyutlu bir örtüşmeler zenginliği var… Bu katmanlı

filmsel mimarinin ‘deprem riski yüksek’ bir anlatı arazisine inşa edilme nedeni

ise belli ki yönetmen Aysim Türkmen’in projenin daha embriyonal

döneminde aldığı kararlardan vermediği tavizler.

Türkmen’in Çekmeköy’de dolaşırken bir site duvarına sprey boyayla yazılmış

“Çekin lan duvarı teli, insan gibi yaşayın” cümlesini okumasıyla filmin tohumu

ekiliyor. Fikri filizlendiren ise güvenlikli sitelerin konforlu yaşam alanlarına

dair çevredeki gecekondu mahallesi gençlerinin hissettiği dışlanmışlık

duygusunu tek cümleyle özetleyen bu küçük isyanın peşine düştüğünde

karşılaştıkları: Eser sahibi Küllü Harap’ın cezaevinde yattığını öğreniyor ve

SEKANS Sinema Kültürü Dergisi

Mart 2016 | Sayı e1 : 40-59

onun hakkında dinledikleriyle daha önce benzer muhitlerden toparladığı

başka izlenimleri birleştirdiğinde büyük ölçüde yaşanmış gerçek olaylara

dayanan filmin ilk ışıkları görünüyor. Lakin Küllü Harap’tan, kişi ve

yaşantılardan ziyade esas heyecan verici olan el değmemiş, kamera girmemiş,

bakir, taptaze bir stil ve alt kültürün keşfi. Çekmeköy Underground sinema-

müzik ilişkisi ve alt kültür-sinema ilişkisi gibi listeler dolusu filmi kümeleyen,

üzerlerine sayısız akademik tez yazılabilecek çalışma sahalarının Türkiye

sineması ayağı için özel bir yerde duruyor; çünkü arabesk rap’i, bu yeni müzik

türü ve yaşam tarzını konu edinen ilk film. Daha da güzeli, konu edinmenin

ötesinde, ilk ‘arabesk rap film’, yani hem hakkında hem de kendinden örnekli:

Arabesk rap ortamlarda geçen, beraberinde arabesk rap öğelerden bir kolajla,

arabesk rap müzik yapan-dinleyen karakterlerin arabesk rap şarkı sözlerini

andıran (rep)likleriyle, arabesk rap tema ve duyguları işleyen öyküsünü, yine

arabesk rap diyebileceğimiz, yer yer enerjik yer yer pesimistçe ağırlaşan bir

kurgu ve sinematografi uyumunun film biçimiyle anlatıyor. Tabii ki övgülere

mazhar, arabesk rap şarkılarla örülü bir ses kuşağı ile. Bu soundtrack çalışması

önemli, sinemamızda belirli bir müzik kültürünü böylesine incelikli işleyip

güzel bestelerle destekleyebilen pek fazla müzisyen-sinemacı işbirliği yok;

belki Kaybedenler Kulübü, Issız Adam, İstanbul Hatırası: Köprüyü

Geçmek… benzeri filmler sayılabilir fakat Çekmeköy Underground sadece bir

müzik türünün evrenine odaklanıp, oradan o türe gelişip ilerleyebilmesi, ‘hayal

olmaması’ için türün uzun zamandır ihtiyaç duyduğu profesyonellikte bir

albüm kazandırmasıyla fark yaratıyor.

Bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin

Sadece arabesk rap öğeler içeren değil, arabesk rap hakkında, bu kültürü

merkezine alan bir film yapma arzusuyla yola çıkıp piyasa realitelerine

baktığınızda ‘akıllı’ girişimcilik adına önünüzde üç ihtimal var:

1) Çekmeköy’e yeni adet getirmeden,

80’lerin arabesk film eğilimini

güncelleyebilirsiniz. Romeo ve Juliet’ten Yeşilçam’ın

“zengin kız ile fakir

oğlan” asimetrilerine dek arabesk ruhunezeli dertlerinden

“kavuşamayan

aşıklar” formülününzamane yorumlarından birini omuza yaslayıp seyircinin

gözyaşı bezlerine nişan alabilir, pornografik ölçekte bir ajitasyon yaratıp

katarsis tekniklerini doğru kullandığınızda kitleleri ağlata ağlata rahatlatan

elinizdeki bu duygu seliyle gişe önüne uzun kuyruklar dizebilirsiniz.

2) Biraz sonra üzerinde duracağımız ‘soylulaştırmayı’ sinemasal uygulayarak

varoşlara yukarıdan bakan, yüksek bir film çekebilirsiniz. Kentsel dönüşen

mağduriyetler ve sınıf çatışmalarıyla kurduğunuz politik eksenin altını

karakterlerin sıkıntılarından yükselttiğiniz

bir

varoluş sorgusuyla

doldurabilirsiniz. Ezilen kesimden insan manzaralarını, Avrupalı seyircinin

ilgisini çekecek bir oryantalizmle soslayarak puan toplayabilirsiniz.Arabesk rap

yapan gençliğin gündelik yaşamlarından anlamlı mikro öykü ve ayrıntıları,

minimalistlerin iyice ustalaştığı bir gözlemcilikle ayıklayıp serpiştirerek filmi

süsleyebilirsiniz… Böylelikle biraz ağır, ama sizi festival listelerinin ilk

sıralarına, oradan da ‘art house’ piyasaya sokacak, entelektüel alıcıya hitap

eden bir ürününüz olur ki üç ihtimal arasında gerçekten de en ‘soylusu.’

3) En kazançlısı ise, komedi furyasına katılabilirsiniz. Bu çocuklardajöleli

fönlü, aykırı saç modellerinden tutun da ucuz malzemeyle ‘clubber’ tarzı

giyinme çabalarına; birbirlerine yaptıkları, hayat boyu nasıl taşıyacaklarını

düşündüğünüz, leke gibi, beceriksizce dövmelerden “güzel olabilirsin ama

kafam kadar değil” veya “senin bildiğin kadar benim sildiğim var” benzeri ilkel

şiirsel

(ve söylerken aksanlı)

‘punch-line’ cümlelere kadar… son dönemin

yüksek hasılat getiren yerli yapım komedilerindeki, sınıfsal-kültürel

çatışmaları bir

‘kıroluk’,

‘magandalık’ algısıyla parodileştirme eğilimi için

müthiş bir malzeme bolluğu var.(Filmde gördüğünüz Can Sipahi’nin kendi

dövmeleri. Varoş dansçılarının kırtasiye mürekkebi ve toplu iğneyle acemice

yapılmış dövmelerine değinilmemiş fakat o dünyanın belirleyici görsel

kodlardan biridir: Çoğunlukla

“canım anam”, “serseri” ya da sevdiği kızın

isminin yazılarıyla yıldız, yaralı kalp yahut bıçak-kılıç çizimleri…) Zaten

arabesk rap dünyası sosyal medyada ‘apaçilik’ adı altında popüler bir güldürü

konusu. Çekmeköy Underground’un yapımı beş yıl sürmüş, bu beş yıl içinde

biriktirilecek esprilerin en komiklerinden skeçler zinciriyle çekeceğiniz bir

‘apaçi komedisi’nin gişede bilet kuyruklarını bırakın, büyük sinema

komplekslerinde birkaç salonu birden işgal edip filmin afişini salon numaraları

altında yan yana alt alta, Warholvari bir görsel tekrarla dizdirerek çok büyük

paralar kazandırma ihtimali bile var.

Yazının başında bahsettiğimiz riskli karar işte bu yol ayrımında. Türkmen

üç ihtimale de sırt çevirip, ‘akıllı girişimciliği’ reddedip, tam da arabesk rap

tavırla örtüşerek, ateşe atlamayı seçmiş olacak ki Çekmeköy Underground

dördüncü bir yol arayışıyla hem üçünü ‘birlikte yaşatan’, hem de hiçbirini

tamamen izleyemediğiniz bir film. Seyircinin salondan tatminsiz ayrılması

gayet muhtemel, çünkü esnaf lokantasında aşçı tabağı sipariş edince yemek

bitiminde ağzınızda kalan hepsinden biraz lezzetin tat duyargalarınıza baskın

hazlar yaşatmaması gibi bir durumla yüzleşiyorsunuz. Üç izlek aynı anda

kullanılırken, hepsi filmin toplam gücünden üçte bir oranında nasiplenince,

hiçbirine tıka basa doyamıyorsunuz.

Çekmeköy Underground’ta mizah mevcut, arabesk rap gençliğin komedi

malzemesini hiç kullanmıyor değil. Tarık’ın Berfin’e hazırladığı videoda geçen

“Sana dünyanın en güzel hediyesini vermek isterdim, ama seni sana veremem

ki” cümlesiyle şairane romantik bir etki yaratma girişimi ya da kendi boğazına

dayadığı bıçakla ‘deli ve tehlikeli’ görünmeye çalışarak çektiği otoportrede

patlayan flaş ışığı yansımasının kadraja nur gibi düştüğü berbat bir fotoğrafın

internette beğenilmesi… gibi güldürmese de gülümseten, özellikle diyaloglarda

etkisini gösteren unsurların filmin sevimliliğinde önemli bir yeri var. Ancak

izlediğimiz kesinlikle bir komedi filmi değil, son dönemin iyi para kazandıran

yerli komedilerinin küfür istismarlı, hem içeriğinde hem de seyirciye

pazarlanırken eğitimsizliği sömürüp eğlenceye dönüştürme eğiliminden

özellikle uzak durulmuş. Örneğin Gaziosmanpaşa’daki Şanzelize Kafe’nin

tanıtım filmleri bir dönem sosyal medyanın en popüler paylaşımları arasına

girmiş, gecekondu gençliğinin clubbing’e imrenip kendi imkanlarınca kulüp

hayatını yaşama çabasıyla üstten, yer yer onları ırkçılık derecesinde aşağılayan

yorumlarla dalga geçilmişti. Sadece Şanzelize Kafe’nin yarattığı güldürü iklimi

bile ‘apaçi komedisi’ yazmak isteyen senaristler için verimli bir hareket noktası;

ne yönde espriler ve durum komedileri kurgulayabileceklerine dair türlü

ipuçları ihtiva ediyor. Çekmeköy Underground’ta ise Şanzelize Kafe mekan

olarak kullanılıyor ama herhangi bir espri yapılmıyor. Aksine Tarık’ın depresif

öfkeli ruh halinin, yaşadığı alkol-esrar kafasının, kulüp ışıklarının saykodelik

etkisinden de yararlanılarak, oyuncuya bağlanmış kamera gibi Aronofsky’nin

ilk zamanlarında sıklıkla başvurduğu bazı tekniklerle anlatıldığı, gerilimli

duygusal çekimlerin mekanı.

Aynı şekilde arabesk diyebileceğimiz bir öykü anlatmasına rağmen seyirciyle

güçlü duygusal bağlar kuran, büyücek çatışmalarla mendil ıslattıran bir film de

izlemiyoruz. (Örneğin Alevi Kürt kız ile Sünni Türk oğlan aşık, fakat film

buradan bir çatışma aramıyor, elindeki çatışmayla yetinip gerçek yaşamdan

daha cüsseli bir çatışmalar yığını kurmamayı seçiyor.) Öncelikle arabesk rap

klasik arabeskten çok daha enerjik bir tür, rap müziğin hızlı ritimleri ve

renkliliğini kullanabiliyor. Bunu beyazperdeye yansıttığınızda arabesk

sinemadan farklılaşmak kaçınılmaz; efkarlı acılı bir perişanlık anlatısından

ibaret değil, aynı zamanda yüksek tempolu, yer yer eğlenceli, kıpır kıpır bir

gençlik filmi de yapmak zorundasınız. Böylelikle demode bir ajitasyon

olmaktan kurtuluyor Çekmeköy Underground, ancak katartik yapı da zarar

görüyor. Filmin en zayıf halkaları duygusal devinimleri seyirciye yaşatmaya

çalıştığı yerler. Ne Tarık’la birlikte aşık olup birlikte acı çekebiliyor, ne Ferhat’ın

öfkesine ortak olabiliyor, ne de Cemal’in Leyla’ya özlemini hissedebiliyoruz…

Çünkü sadece duygusal infilaklı çatışmalara konsantre bir film değil, başka

dertleri de var, seyirciyi özdeşleştirip belli hislere taşımak için ayırabildiği dar

alanı dört karakterin mücadelesine (hatta yan karakterlerin kısmi gösterilen

öyküleriyle beraber dörtten de fazla) paylaştırdığında etki gücü hepten

zayıf lıyor ve ister istemez yabancılaşıyoruz. Filmin ilk senaryosu beş haftalık

bir set takvimine ihtiyaç duyuyormuş, maddi yetersizlikten ötürü ilk

versiyondan eksiltmelerle üç haftada kotarılabilecek bir çekim senaryosuna

kısaltılmış. Tahmin ediyorum ki bahsettiğim problem buradan kaynaklanıyor,

çünkü filmin fazladan bir saati daha olsa seyirciyi her karaktereyakından

özdeşleştirip öyküleridoldurmak adına kendine yeterli yer açabilirmiş.

Kahkahalarla gülmek ya da mazoşistçe acı çekmek isteyen seyirci umduğunu

bulamadığı gibi, sanatsal bir bağımsız yapım arayan izleyicinin de hevesi

kursağında kalıyor. Entelektüel tarafı zayıf değil ama alan yetersizliğinden

ötürü temas ettiği meseleleri enine boyuna irdeleyemiyor; gecekondu

yaşamının dinamikleri, sınıf çatışmaları, kentsel dönüşüm… gibi mevzuların

derinlerine inmekten ziyade karakterlerin maruz kalışlarına değiniyor. Yüksek

sinema zaten seyirciden düşünsel bir aktif katılım beklerken, Çekmeköy

Underground sosyal bilimlerin inceleme konusu tüm unsurlarını arabesk

hikayesi içine saklayıp yüksek sanattan aradığınızı hüzünlü hareketli bir

gençlik filminden çekip çıkarmanızı talep ediyor. Yani entelijansiyayı yıllardır

mesafeli durduğu, belki hiç duymadığı arabesk rap’le yüzleştiriyor.

Tüm bu tatminsizlik sebepleri aynı zamanda, piyasa normlarıyla kireçlenmiş

algınızı yenileyebildiğinizde, filmi özellikle sevme nedeniniz de olabilir. Çünkü

bir taraftan gecekondulara üstten bakmayı da onlarla dalga geçmeyi de duygu

sömürüsünü de reddeden bilinçli bir etik kararlılığın, bir taraftan da belli ki ilk

kurmacayı çekiyor olmanın getirdiği, üç seçenekten hiçbirine ‘kıyamama’ hali

ve neticeyi ön görememe sıkıntısının etkisiyle biçimlenen yapı, filmin içeriğiyle

örtüşüyor. Janr sinemasını ve alt türleri meydana getiren, senaryoyu hedef

kitlesel stratejilerle yazdıran, orta zekalı tüketiciyi kıstas alan, bu tüketicinin

yaşamak istediği seyir deneyimine göre doğru ürünü seçebilmesi için filmleri

kategorik sınıflandırarak pazarlayan sisteme karşı bilinçli veya tesadüfi,

antikonformist bir tutum sergilenmiş. ‘Birlikte yaşamak’ diye üç tür tırnak

içinde vurguladığımız, saydığımız film ihtimallerini birlikte yaşatma sorunu ile

kentsel dönüşümde varoşları yeni orta sınıfla birlikte yaşatabilme sorununun

örtüşmesi, Çekmeköy Underground’un film içi ve film dışı problemlerinin

ahengi olarak öne çıkıyor. Geniş açılı bir analitik lensle bakıldığında, başka bir

filmi belki vasatlığa sürükleyecek vaziyet, bu özel filmde ayakları yere basan bir

kendisiyle tutarlılığa dönüşüyor.

‘Kader’ kavramına ister arabeskin temel

konularından biri diye, isterseniz de Aristocu mantıkla bakın, karakterlerin ve

filmin kadersizliğinde dikkat çekici bir insicam söz konusu.

İstanbul’un kırsal damarlarında kent savunması ve feminist farkındalık

Çekmeköy Underground’taki tüm çatışmalar

‘soylulaştırma’ olgusuna

dayanıyor ve filmin ciddi bir farkındalık yaratma çabası var. İlk kez 1963 yılında

Ruth Glass tarafından kavramsallaştırılan soylulaştırma, İngilizce

‘gentrification’ın Türkçe’ye tartışmalı tercümesi. Dünya tarihinde ilk defa kent

nüfusunun kırsal nüfusu geçtiği bir döneme girilince kentlerin meta değerinin

artması ve eski kent merkezlerinin sermaye için önemli bir yatırım hedefi

haline gelmesi sonucu buralardaki işçi sınıfı ve yoksulların yerinden edilip kent

çeperlerine itilmesi, boşaltılan değerli arsaların da yeni orta sınıf tüketiciye

satılabilecek bir emlak pazarı haline getirilmesi şeklinde özetleyebiliriz

soylulaştırma tanımını. Çin’den Pakistan’a, Paris’ten New York’a, Lizbon’dan

Londra’ya kadar meta değeri olan tüm şehirlerdeki kentsel dönüşüm ve

soylulaştırma uygulamaları, küresel bir sorun olarak beraberinde sosyal

gerilimleri tetikliyor; ama özellikle Türkiye gibi sanayisi zayıf, ekonomisini

sanayi dışı politikalarla canlandırmak zorunda kalan ülkelerde tahribatın

faturası daha kabarık. Soylulaştırma işgal eden ve yerinden edilen iki sosyo-

ekonomik sınıfı karşı karşıya getirdiğinden yoksullarda ciddi bir asabiyet, üst

sınıfta da ötekileştirme eğilimi yaratıyor ve sınıflar arası gerilim kızışıyor. Film,

senaryosunu bu gerilimden hareketle örüyor.

Filmin başlarında Berfin ve Emir, Berlin’den İstanbul’a, ailecek

Çekmeköy’deki lüks bir siteye taşınırlar. Berlin ciddi ölçüde soylulaştırmaya

maruz kalan kentlerden biri. Özellikle Kreuzberg semti bizim için önemli,

filmde adı geçmese de Berfin ve Emir muhtemelen Kreuzbergli, çünkü

Kreuzberg hem soylulaştırılmış bir gurbetçi bölgesi, hem de Berlin’in rap ve

breakdance merkezi. İkinci Dünya Savaşı sonrası Almanya’nın birleşmesine

kadar geçen süreçte Berlin’de yaşayan Amerikan askerlerinin semtteki gençliğe

öğretmesiyle bölgeye yerleşen rap kültürünü daha sonra Türkiye’den gelen

büyük işçi göçüyle Kreuzberg’e taşınan gurbetçilerin çocukları keşfetmiş ve rap

hayatlarının önemli bir parçası olmuş. Bu yüzden Türk rap müziğinin temelleri

Türkiye’de değil Almanya’da atıldı. Kreuzberg’in soylulaştırılmasıyla mağdur

edilen göçmenler, maddi birikimleriyle Türkiye’ye geri taşındıklarında lüks bir

siteye yerleşip bir anda soylulaştıran zengin sınıfa dönüşebiliyor, sınıfsal bir

jetlag yaşıyorlar. Emir ve Berfin’in hissettiği sınıfsal kimlik karmaşası,

zenginliklerine rağmen varoş çocuğu arabesk rap üçlüsü ‘Damar Styla’ ile

çabucak kaynaşabilmesi bu noktada anlam kazanıyor. Berfin’in Tarık’la ilişkisi

de klişeleşmiş

‘zengin kız fakir oğlan’ aşklarında pek görmediğimiz bir

nedenselliğe bağlanıyor.

Berfin, Almanya’daki dışlanmışlığına duyduğu öfkeyle, kendisini

soylulaştıran kesimden hissedemez, örneğin yaşadığı sitenin güvenlik

kameralarına hareket çeker. Site duvarları, jiletli teller ve kameralar, iyi çalışan

birer sembol. Sürekli site dışındaki hayatı gözetleyen güvenlik kameraları,

Orwell’den Foucault’ya dek düşünce dünyasının sorguladığı, iktidarın

gözetleme-denetleme ediminin Çekmeköy’deki izdüşümü. Berfin güvenlik

kameralarına hareket çektiğinde, aslında gözetleyen iktidara hareket çekip

soylulaştırmaya karşı bir anarşi ortaya koyar. Duvar zaten Berlin Duvarı’ndan

Pink Floyd’un The Wall’una dek eskimeyen bir simge, Çekmeköy’de iki sınıf

arasındaki aşılmaz sınırı eğretiliyor. Bu duvarların üzerindeki jiletli teller ise

daha yerel bir gösterge; jilet ve kendini jiletleme, jilet yaralarıyla vücuda faça

atma eylemi arabesk kültürün kodlarından. Filmin başında Damar Styla’nın

stüdyosuna posteri asılan Müslüm Gürses’in hayranları, kendilerini

jiletlemeleriyle ünlüydüler. Jiletli teller, arabesk tutkunu gençliği bu kez farklı

bir nedenle, ama yine jiletle yüz yüze getiriyor; onlara dahil olamayacağı sınıfı

ve ‘hak ettikleri’ jileti hatırlatıyor.

Beraber sahnelerinden birinde, Tarık Berfin’den gözlerini kapamasını, başka

ve güzel bir mekanda dolaştıklarını hayal etmesini ister. Tarık düşündüğü yere

hayalinde gider, ama Berfin yapamaz, gözlerini doğru dürüst kapatmazken,

Tarık Berfin’in kendini hayale vermeyişinden rahatsız, göz ucuyla onun

gözlerini kapayıp kapamadığını kontrol eder. Bu sahneyle hayaller ve

mekanların film ilerledikçe önem kazanacağının yanı sıra, gerçeğe çarpıp hayal

aşktan önce Berfin’in uyanacağını ve Tarık’ın hissedeceği öfkeyi önceden fark

ederiz. (Tarık’ın ‘pretend you’re somewhere else’ tişörtü de bu sahneyle anlam

kazanır.) Paralellik adına, benzer bir sahne Michael Mann filmi Collateral’da

mevcut. Afro-Amerikan taksi şoförü Max, arabasına binen, yine Afro-

Amerikan ama sınıf atlamış, kariyerli ve güzel kadını nasıl hayal kurarak

kendini tropikal adada hissedeceğini anlatmasıyla tavlar. Amerika’nın büyük

kentlerinde Afro-Amerikan mahalleleri soylulaştırma mağdurudur, rap kültürü

oralardan dünyaya yayılır ve Türkiye’de arabeskle sentezlenir. Collateral, her

ne kadar aksiyon-gerilim filmi de olsa, esasında büyük şehirlerin (Los Angeles)

insanları

yutup

birbirlerine

yabancılaştırması,

insan

hayatını

değersizleştirmesi hakkındadır.

Çekmeköy Underground’ta ise taksi şoförü Küllü Harap, Tarık’ın hapisten

yeni çıkmış ağabeyi Cemal’dir. Sitede korsan taksicilik yaparken arabaya Berfin

ve annesi biner. Berfin Cemal’i tanımazlıktan gelir. Annesine kaba saba

görünümlü bir korsan taksiciyi nereden tanıdığının hesabını veremeyeceğini,

kardeşiyle aşk yaşadığını ise asla söyleyemeyeceğini anlar. “Marcus seni aradı

mı?” diye Berfin’e soran annesi, kızındaki güzelliğin farkındadır ve güzelliği

sayesinde onu Almanya’nın üst sınıfına yükseltmeyi planlıyorken aksi yönde bir

ilişkiye müsaade etmeyeceği bellidir. Berfin’in davranışı Cemal’i rahatsız eder.

Cemal yıllar önce Leyla’ya o siteden bir ev alabilmek için suç işlerken yakalanıp

hapse girmiş, o hapisteyken Leyla Çekmeköy’e inşaat yapan müteahhit Saffet

ile evlenmiştir. Site evleri, imkansız aşklar, duvarı aşılamayacak sınıf farkları ve

zengin adamın rahatlıkla sevdiği kızı elinden alabilmesi halen Leyla’yı özleyen

Cemal’in canını yakar, kardeşinin de aynı şeyleri yaşamasını istemez, Tarık ve

Berfin’in ilişkisini tasvip etmez. Taksideki olayı kardeşine anlatmasıyla Tarık

hayal aşktan uyanıp perişan olur ve film ‘arabeskleşme’ sürecini tamamlar.

Sınıf çatışması gerçeğinin aşk hayalini katlettiği metaforik nitelikli bir sahne

ise sitenin kapısındaki tartışmadır. Aynadaki yansımadan, tepe açı ve tek plan

çekilmiş, karakterlerin tepeden bakan iktidarca ezildiği sahnede güvenlik

görevlisi, Damar Styla’yı içeri almayınca tansiyon yükselir. Berfin’in yetişip

müdahale etmesiyle güvenlik görevlisi

“Berfin Hanım bunlar mahallenin

serserileri” der. Tarık sevgilisiyle arasındaki aşılmaz sınıfsal duvarın suratına

tokat gibi çarpmasıyla öfkelenip oradan uzaklaşır. Berfin’in kendisine “hanım”

denmesinden özellikle duyduğu rahatsızlık manidardır, çünkü ismine ‘hanım’ ,

‘leydi’ ya da

‘madam’ benzeri, onu soylulaştıracak ifadeler eklenmesinden,

soylulaştırmanın Tarık’la arasına girmesinden rahatsızdır. Fakat olan olmuş,

Tarık gitmiştir.

Sermayenin gecekonduları işgalini açıkça vurgulayan esas olay ise Ferhat’ın

stüdyosunu kaybetmesi. Çalıştığı araba yıkama servisinin arka tarafındaki

derme çatma yeri patronunun izniyle müzik-dans stüdyosuna dönüştürmüş,

kendi imkanlarınca, bilgisayar ve koltuk ile çok sevdiği, mutlu olduğu,

hayallerini orada gerçekleştireceğine inandığı bir mekan yaratmıştır Damar

Styla için. Ancak Çekmeköy’ün gitgide değerlenmesiyle patronuna orası için iyi

fiyat teklif edilir ve Ferhat stüdyosunu kaybeder. O sırada mekana gelen Emir’e

hiddetlenir ve Emir uzatmadan geri döner. Emir’in görünürde hiçbir suçu

olmamasına rağmen Ferhat’ın ona öfkelenmesi isabetli, planlanmış bir

örtüşme. Çünkü dünya genelinde büyük şehirlerdeki şiddet içerikli birçok

hadisenin kökeninde sermayenin kenti acımasızca ele geçirip yoksulları

dışlamasıyla biriktirilen kitlesel cinnetin dışavurumları var. Ancak hadiselerin

neredeyse hiçbiri bu gerçek sebeple ilişkili tanımlanmadan, öfkeyi patlatan

bahane her neyse onunla yorumlanıp medyanın da etkisiyle etnisiteler,

inançlar veya başka kültürel sebepler dile getirilmekte. Örneğin ara ara cereyan

eden, en son Daire Sanat’ın başına gelen, Tophane’deki sanat galerilerine

mahalle halkının içki içildiği ya da kapı önünde öpüşüldüğü gerekçesiyle

saldırdığı olayları sadece muhafazakarlık ve sanat düşmanlığıyla

değerlendirmek ülkedeki laik-antilaik kutuplaşmasıyla yaratılan sağlıksız ve sığ

iklimden kaynaklanıyor. Yine Berlin üzerinden açıklarsak, kentte yoksulların

oturduğu bazı sokakların soylulaştırılması önce kültürel hamlelerle gerçekleşir.

Sokakta boş bina varsa ilkin bohem gençlik orayı işgal evine dönüştürür, orada

yaşamaya, sokak sanatı ve performanslar üretmeye, küçük çaplı partiler

vermeye başlar. Keyif li renkli bir hareketliliğin yerleşmesiyle sokağın çevreden

gördüğü ilgi artar ve kalabalığı paraya dönüştürmek isteyen bir yatırımcı

sokağa kafe açar. Bu noktada hipster’ların, üniversite öğrencilerinin,

entelektüellerin, yeni orta sınıf tüketicinin ve turistlerin o sokakta para

harcamaya başlamasıyla ikinci bir kafe ve küçük bir sanat galerisi açılınca

yoksullar sokağının çehresi değişir; artık gidilmek, zaman geçirilmek, hatta

adres edinilmek istenen bir yere dönüşmüştür. Böylelikle sokaktaki emlak

fiyatları fazlasıyla yükselir, orada yaşamak yoksul sınıf için imkansız hale gelir,

işgal evi zaten boşaltılır, soylulaştırma tamamlanır.

İstanbul’daki soylulaştırma süreçleri Berlin’deki kadar şık ve kültürel

işlemiyor ama Tophane özelinde bir benzerlikten bahsedilebilir. Şehrin pahalı

caddelerinde sanat galerisi kuramayan küçük sermayeli girişimci Tophane gibi

daha uygun kiralar ödeyebileceği bir bölgeyi seçmek zorunda kalınca

yoksulluk, işsizlik, hayat gailesi ve kentsel dönüşümün yıkıcı etkileriyle

depresyon biriktiren mahalle halkı, genellikle zengin ve kültürlü sınıfın ziyaret

ettiği bir mekanla burun buruna yaşamaya başlıyor. Maruz kalınan

soylulaştırma, sınıf lar arası gerilimi körüklüyor ve iki sınıfın yaşam tarzı

arasındaki farklılıklar, huzur ortamında pek umursanmayıp hoş

görülebilecekken, o gerginlikte düşmanca göze batıyor. Bu kez duvarların,

jiletli tellerin ya da güvenlik görevlilerinin korumadığı elit sınıf en ufak bir

kıvılcımda zaten kaba kuvvetten başka tepki ve ifade biçimi bilmeyen

mahalleli tarafından linç edilme tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor. O son

kıvılcımlar buzdağının görünen yüzü, mahalleli saldırırken de hadise

yorumlanırken de bahane edilen nüansların konuşulması sistemin işine

geliyor; esas mesele, sermayenin önce dev kitleleri kente yığıp sonra kent

yaşamını ele geçirerek insanlığa günden güne mutsuzluk zerk edişi masaya

yatırılmıyor. Yılbaşı gecesi Marmara Otel’i taşlayanlardan İstiklal Caddesi’nde

başka türlü asla dokunamayacağı kadınları taciz edenlere; Londra’daki

ayaklanmalardan Paris’teki Charlie Hebdo saldırısına… kadar tüm benzer

olaylar varoşlarda biriken negatif enerjinin grizu patlamaları.

Filme dönersek, Ferhat’ın Emir’e anlamsızca bir şeyler geveleyip öfkelenmesi

yerinde düşünülmüş, esas meselenin konuşulmayıp sudan bahanelerle

saldırıldığını doğru örneklemiş. Eğer Ferhat Emir’e

“Siz o lüks sitelere

taşındınız diye Çekmeköy’ün emlak fiyatları arttı, ben de stüdyomu kaybettim,

senin sınıfsal varlığın benim hayatımı mahvediyor.” diye bağırsaydı filmin

temel derdi seyircinin gözüne sokulur ama hiçbir gerçekçilik arz etmezdi.

Onun yerine “Ne ayaksın lan sen” tarzında, özünde hiçbir anlam ifade etmeyen

söylemlerle saldırmak varoş gençliğinin tepkiselliğini

‘dönüştürmeden’

anlattığı gibi, seyirciye gördüğü tüm alt sınıf isyanlarında gerçek suçlunun

soylulaştırma olduğunu, ancak bunun konuşulmadığını fark ettirmeye

çalışıyor. Emir

(yani yeni orta sınıf) kendisine yönelen öfkeye anlam

veremezken onun suçsuzluğunu da Ferhat’ın çektiği acıyı da bilen Tarık araya

girip manidar bir cümleyle huzuru sağlıyor:

“Emir ortam gergin, sonra

konuşalım.”

Yönetmen Aysim Türkmen, bir şehir antropoloğu; yukarıda birkaç sahnenin

kısa çözümlemesiyle deşifre ettiğimiz, arabesk rap bir gençlik öyküsü

anlatırken satır araları ve alt metinlere soylulaştırma eleştirisini ustalıkla

yerleştirmesi, kendisinin konuya dair birikiminden ileri geliyor. Türkmen Açık

Radyo’da Metropolitika programını yapmış, Kapitalistanbul, Galata Kulesi

Sokak No: 23 ve Selahattin’in İstanbul’u belgesellerini çekmiş, ticaretle

uğraşmış… Yani kapitalizm-İstanbul ilişkisi üzerine uzmanlaşmış bir sinemacı.

Çekmeköy Underground’a bu uzmanlığının yanı sıra oyunculuk tecrübesinin

pozitif etkileri de yansımış ve filmde aksan kullanımlarından yürüyüşlere

kadar, karakterlerin tabiriyle,

‘10 numara

5 yıldız’ oyuncu performansları

seyrediyoruz. Bir tek öpüşme-sevişme sahneleri pek iyi çekilememiş: Belgrad

Ormanı’nın su rezervuarındaki öpüşme ve evdeki sevişme sahneleri, sarılıp

ağlıyorlar mı ya da birbirlerini mi boğazlıyorlar muğlaklığına varabilecekken;

‘muçk’ seslerinin baskın miksajlanması, rüya etkisi yaratan bir ağır çekim,

amacına ulaşamayan kadraj kullanımlarıyla amatörce kotarılmış.

(Varoş

gençliğinin aşk arayışı ve karşı cinsten birini obsesifçe kafaya takıp arabesk

müziğe bu hisleri yansıtma eğilimi Schopenhauer tarzı bir aşk yorumu veya

psikanalizle ele alındığında

“sevişmek isteyip sevişememe” sorunuyla

ilişkilendirilebilir. Sevişme sahnelerinde ‘sınıfta kalmak’ da bu sevişmek isteyip

sevişememe sıkıntısıyla örtüşüyor. Ama bu yöndeki okumayı fazla abartmamak

lazım.) Yine de filmin genelinde, ilk kurmaca yönetmenlik ortalamasının çok

üzerinde bir işçilik var. Hele ki Türk sinemasının yıllardır düştüğü, karakter ve

tiplemelerin gündelik dillerine uygun, gerçekçi diyaloglar yazamayıp

filmleştirememe tuzağına hiç düşmeyen, bu hususta ders niteliğinde bir

yapım. Ayrıca arabesk rap dünyayı görselleştirirken o stili beyaz perdeye

yansıtmak gibi zor bir sınavı, sınırlı imkanlara rağmen başarıyla geçtiğini de

belirtmek gerekir. 2009’da başladığı görüntü yönetmenliğinin daha ilk birkaç

yılında sinema filmciliği için meslek normallerinin üzerinde bir iş trafiği

alabildiği gibi bazıları sinemamız adına çok önemli filmlere de imza atarak

kamera gruplarına kariyer yönetimi örneği teşkil edebilecek bir ‘erken ustalık’

ortaya koyan Vedat Özdemir, kısıtlı şartlarda çekilen çoğu bağımsız filmin

yüzleştiği sinematografi problemlerinden yaratıcı buluşlarla kurtulmayı, filmin

görselini belli bir kalite çıtasının üzerinde tutmayı, göz tırmalayan bir vasatlık

yüzünden seyirciye ana akım sinemanın kadrajlarını aratmamayı başarmış.

Filmin farkındalık yaratma çabasına geri dönersek, her şeyden çok kent

savunmasına dair dünya genelinde ve ülkemizde yürütülen çalışmalar

havuzuna katkısıyla geleceğe kalabilir Çekmeköy Underground. Bu mücadele

havuzunun önemi ve zenginliğiyle toplumsal bilinç arasındaki mesafe,

İstanbul gibi soylulaştırmayla sertçe yüzleşen bir şehir için fazla açık. Kent

savunması, örneğin Paris’te köklü bir gelenek iken, İstanbul daha yeni yeni

öğreniyor. Çağdaş kapitalizm emekçi sınıfı kente sürükleyip oradaki yaşam

koşullarını yöneterek ucuz iş gücüne dönüştürürken küresel antikapitalist

mücadelenin en önemli ayaklarından birine dönüşüyor kent muhalefeti; ama

ülkemizde halen 70’li yılların mücadele pratiği ve söylemleriyle, kendisini

güncelleyememiş bir sermaye-iktidar eleştirisi izlendiğinden ciddi bir geride

kalmışlık söz konusu. Bu yüzden kent farkındalığı yaratma çalışmaları ekstra

ehemmiyet kazanıyor. Biriken bu havuz ise ses ve ürün çeşitliliğiyle, ileride de

çok konuşulacak, entelektüel üretimin en ilgiye değer ifade alanlarından biri.

Örneğin İstanbul yazarı kabul edilen Orhan Pamuk’un son romanı Kafamda

Bir Tuhaflık’ta (arabesk rap’e yakın bir roman ismi) İstanbul’un dönüşümünü

gecekondu mahallesinden seyyar satıcıların dünyasına ve aşklarına girerek

anlatıyor. İmre Azem’in belgeseli Ekümenopolis: Ucu Olmayan Şehir kent

savunmasının en beğenilen filmlerinden biri. Başka Semtin Çocukları, Kara

Köpekler Havlarken, Bornova Bornova filmlerinin Çekmeköy

Underground’la yakınlığından Türkmen de bir röportajında bahsediyor;

listeye Aslı Özge’nin Köprüdekiler ve Yeşim Ustaoğlu’nun Güneşe

Yolculuk filmleri de eklenebilir. Sulukule’deki kentsel dönüşümün insan

yaşamına etkilerini anlatan bir belgesel çekmişti Türkmen, Sulukule halkına

destek veren Tony Gatlif’in Çekmeköy Underground ile neredeyse aynı

dönemde vizyona giren son filmi Geronimo’yu izlediğimizde iki film arasında

şaşırtıcı benzerliklere rastlamamız bir tesadüf değil; farklı coğrafyalardaki aynı

soruna aynı kent savunması bilinciyle dikkat çeken iki sinemacının filmleri

haliyle birbirlerinden çok uzağa düşmüyor. İlk dönem Spike Lee filmlerinden

Tanrı Kent’e, oradan Attack the Block ya da Banlieue 13 gibi komedi-aksiyon

filmlerine kadar kent muhalefetine değinen filmleri kallavi bir ortak paydaya

alabilir, Castells’in, Neil Smith’in, Sharon Zukin’in, Besime Şen’in… veya

yine bir kadın sinemacı Feride Çiçekoğlu’nun (Şehrin İtirazı) metinleri

üzerinden bu filmler topluluğunu değerlendirebilirsiniz. İşte Çekmeköy

Underground bu zengin birikimin önemli eserleri arasında yer edinmesiyle

değerini yükseltiyor.

Kent savunmasını incelerken çok sayıda kadınla karşılaşmamız da tesadüf

değil. (Örneğin yukarıda ismini verdiğimiz yedi yerli filmin dördünde kadın

yönetmen imzası var, altı yazarın üçü yine kadın.) Çünkü kadınlar kent

savunmasında fazlasıyla aktifken feminist eleştiri de bu muhalefetin en önemli

ayaklarından birine dönüşüyor. Yaşam alanları ve içindeki canlılığı dişil

enerjiyle, anaç bir korumayla sahiplenişin Kobani’de evlerini savunan kadın

askerlerden hayvan özgürlükçüsü veya çevreci mücadeleye duyarlılıkla katılan

kadınlara dek çeşitli yüzleri var. Eril bir hoyratlıkla soylulaştırılan kentin

dışlananları için dişil bir incelik talep eden, kent savunmasıyla beraber güncel

antikapitalist muhalefeti kendinde yeniden tanımlayan, ilerici bir feminist

eleştiri, Türkiye’deki içi boşaltılan, kapitalizmle barıştırılıp cinsiyetçiliğe ve elit

modernist bir gelenek düşmanlığına indirgenen, bozulmuş, yaygın feminist

algının onarılmasını sağlayıp toplumsal duyarlılığımıza ciddi bir mesafe

aldırabilir.

Soysuzlar çetesi

Şehir hayatında olup bitenler, konunun uzmanları arasında hararetli

tartışmalar doğuruyor. Dönüşümün gerekliliğini, koşullar tahlil edildiğinde

asgari mağduriyet yaratıldığını öne sürüp bu noktada İstanbul’un kentsel

dönüşümünü başarılı bulan mimarlar, şehir planlamacıları ve ekonomistler de

var. Geniş ve karmakarışık, sayısız dinamiğin iç içe geçip müphemleştiği bir

tartışma sahası bu. Fakat Çekmeköy Underground mevzuun tartışmasız,

aşikar sirayetlerine odaklanmasıyla müphemlikten kurtuluyor: Büyük

tartışmalara girmeden, soylulaştırmayla ötelenen

‘soysuzların’ yaşamı ve

müziğine, dişi bir şefkatle eğiliyor.

Yeni orta sınıf, yoksul mahallelerdeki gençliği tanımadığı gibi, onların sanat

üretimlerini, yarattıkları müzik türünü de görmezden gelmekte. Oysa arabesk

rap, benzerlerine her coğrafyada rastlayamadığınız türden, özgün bir müzikal

füzyon. ‘Arsız Bela’ rumuzlu bir genç var örneğin, arabesk rap’in süperstarı,

milyonlarca tıklanma alan videoları, varoşlarda büyük bir hayran kitlesi

mevcutken, orta sınıfta ismini duymuş birine nadiren rastlarsınız. Çekmeköy

Underground kent savunması gibi büyük meselelere temas etmesi kadar

arabesk rap kültürünün görmezden gelinişine karşı mütevazı bir görünür

kılma çabasıyla da sempatik bir yapım. O dünyayı az çok tanıyanlar filmdeki

emek verilmiş gözlemciliği hemen ayırt edebiliyor. Örneğin bu gençlerin yer

yer “k” harfi yerine “q” kullanma tercihleri dikkat çekicidir. Arabesk rap’in bir

başka yıldızı

‘İSyanQaR26’ da

“q” tercih eder isminde; filmde ise Emir,

tanıştıklarında rumuzunun “q” ile yazıldığı hususunda Ferhat’ı uyarır. ‘AsiStyla’

türün en üretken sanatçıları arasında, filmdeki ‘Damar Styla’ grubunun ismine

ilham verdiği fark ediliyor. İsimler haricinde, mesela ormandaki esrar içme

sahnesinde ‘kentin baskısından’ kurtulmanın özgürlüğüyle avazı çıktığı kadar

“esraaaaaar” diye bağırır Tarık. ‘Bayan Kral’ ve ‘Karamsar Şair’in meşhur düeti

(bu kez rap değil, yeni nesil ‘indie’ arabesk) ‘Çıktım Kırklar Dağın Başına’nın

videosunda da şehir dışında, çayır çimen bir yerde bağıra çağıra

“sardım

esrarımı yarin adına” diye nakarat söylerler. Ayrıca görüntüsü ve imajı

düşünüldüğünde,

‘Bayan Kral’ filmdeki erkeksi tavırlı, arabesk rap’te

yıldızlaşmayı hayal eden, manikürcü Ayça’nın esin kaynağı gibi. Ferhat ve

Tarık’ın giyim tarzları ve güneş gözlükleri de ‘SanJaR’ rumuzlu arabesk rap’çiyi

anımsatıyor… Tespitleri artırmak mümkün, filme hazırlanılırken arabesk rap

dünyanın enine boyuna araştırılıp gerçeğe uygunluğu için titizlenildiği ortada.

Müzikten biraz uzaklaşıp gecekondu yaşamına baktığımızda da filmdeki

hassas gözlemciliği ayrımsayabiliyoruz. Bir sahnede polisler gençlerin arabasını

durdurur; Tarantino ile anılan, bagajdaki kameranın bagaj açılınca siyah

ekranda aşağıdan yukarı silmeyle sahne geçişi etkisi yarattığı trükle çekilmiş

bir bagaj kontrolünün peşinden, Paul Haggis’in Crash filmindekine benzer,

tacize varan bir üst aramayı seyrederiz. İstanbul’da varoş çocuklarının üzerinde

uyuşturucu ya da silah gibi bir suç unsuru bulunmasının muhtemelliğinden,

polisler en çok onlara üst araması ve GBT kontrolü yapar. Zengin bir kentlinin

üst aranma ve GBT kontrol sıklığı belki senede bir defanın bile altına düşerken,

görüntüsüyle sınıfsal kimliğini ele veren bir varoş çocuğu her gün aranabilir.

Aranırken de didik didik, suç unsurunu elbisesinde herhangi bir yere

saklayabileceği varsayımıyla aranır. Silah ya da uyuşturucuyu en çok bu

çocukların üzerinde veya arabasında bulan, kentin uyuşturucu satış trafiğini de

bu çocukların sağladığını bilen polis, onları daha sık aramakla bir bakıma

haklıdır. Fakat suça bulaşmayan gecekondu gençliği sürekli aranmaktan

rahatsızlık duyar, her defasında toplumun kendilerine potansiyel suçlu gözüyle

baktığını hatırlar. Bu yüzden filmde Tarık, polisin bacaklarına dokunarak

üstünü aramasına gereğinden fazla sinirlenir; çünkü aynı Berfin’in site kapısı

önündeki sahne gibi, hayallerinden uyanıp sınıfsal pozisyonunu hatırladığı

sahnelerden biridir. Bu sınıflar arası aranma sıklığı farkı, filmin güzel

düşünülmüş değinilerinden biri. Ayrıca ‘kimlik kontrolü’ eylemi geriliminin

yanı sıra, başlı başına çok güçlü bir eğretileme. Aynı metaforik sahneyi,

Çekmeköy Underground’un akrabaları arasında bahsettiğimiz Güneşe

Yolculuk filmi de kullanmıştı.

Şu noktada belirtmemiz gereken, Çekmeköy Underground konu edindiği

gençliğin en masum kesimini bize seyrettiriyor. Tarık, Ferhat, İsmail, Berfin,

Ayça, Emir… Ahlaklı duruşlarından, temiz yüreklerinden ödün vermiyorlar.

Cemal’in işlediği suç da romantik nedenlere bağlanınca onu rahatsız edici bir

karaktere dönüştürmüyor. Cemal hapse girdiğinde Tarık, ağabeyinin

suçsuzluğuna inanmışken, sonra gerçekten suç işlediği ortaya çıkınca sinirlenir

mesela. Masumiyete önem verir. Karanlık ve kötücül değildir hiçbiri. Böylelikle

karakterlerini sevebileceğimiz, renkli bir aşk-gençlik filmi izliyoruz. Yani

‘yeraltının’ yüzeye en yakın katmanına bakıyor; diplere, karanlık dehlizlerine

girmiyoruz. Bir tek Ali karakteri tehlikeli; geldiği gibi Ayça’ya göz koyuyor,

Cemal’i de suç işlemeye o yönlendiriyor. Tarık ve Ferhat, Ali’den rahatsızlık

duyup stüdyolarından kovuyor, seyirciye

‘temiz çocuklar’ olduklarını

ispatlıyorlar.

Film sadece arabesk rap gençliği ele almakla kalmayıp, gecekondu yaşamının

farklı yüzlerini de seyrettiriyor. Karanlık yüzü için Ali’den söz ettik. Ayrıca

Tarık’ın ailesi üzerinden üç kuşağın çatışmasını incelikle işliyor. Tarık’ın anne

babası, Havva ve Hüseyin, dindar insanlar, Anadolu maneviyatını temsil

ediyorlar. Saffet ise kapitalizmle sentez bir Müslümanlığı, son dönemin moda

tabiriyle

‘abdestli kapitalizmi’ simgeliyor. Leyla ile evlendiğinde ondan

tesettüre girmesini talep ediyor, ama öte yandan Ali gibi biriyle de iş

yapmaktan geri kalmıyor. (Saffet’e daha gösterişli bir otomobil bulunabilirmiş,

zenginliği vurgulanamamış.) Anadolu İslam’ı endişeli, yaşadığı yer ve

çocuklarının kötüye gidişini durduramıyor; sadece küsüyor, Cuma namazı

çıkışında cemaatle konuşup oğluna iş arıyor, “Sen başını belaya sokma yeter,

ben sana para veririm.” sözleriyle ya da

“bir çay koyarak” gerilimleri

yatıştırmaya çalışıyor, ama yeni nesli kurtaramıyor. Bir sahnede artık yorulan,

elinden hiçbir şey gelmeyen Havva, balkona çıkar ve Tarık’ın yanında sigara

yakar. Havva’nın kişiliği düşünüldüğünde, bu küçük hareket, filmdeki en

büyük isyanlardan biridir aslında. Ve ilk defa, anne oğul isyan ettiklerinde,

çatışmayı bırakıp ortak paydada buluşur, arkadaş gibi konuşurlar. Tarık

annesine niçin İstanbul’dan taşınmadıklarını sorar; bağlı bahçeli, doğayla iç içe

bir hayata geçerlerse mutlu olabileceklerini söyler, Havva hemfikirdir.

Kentleşme, kapitalizm ve İslam üçgeninde kitap ve makaleler yazan Lütfi

Bergen’in ‘Anadolusol’ ismini verdiği düşüncesi, çok kısaca, antikapitalist

mücadele için Anadolu’nun natüralist huzurunu, organik yaşam kültürünü ve

kirlenmemiş İslami vicdanını sahiplenip geliştirerek sermayenin kentsel

köleleştiren baskısına bir karşı tez oluşturma gerekliliğidir. Film bu balkon

sahnesiyle Bergen’in fikrine yeşil ışık yakar, kendileri ve yeni nesil için

mutluluğa çıkış arayan Havva’ya ‘Anadolusol’ yaklaşımını onaylatır, hayalini

kurdurur.

Nasıl Havva ve Hüseyin Anadolu geleneğine, Tarık da 2000 sonrasının yeni

gençliğine ait ise, Cemal de gecekonduların 1980 sonrası ara kuşağını yansıtır.

Giyimi, görünümü, erkeksi pozları, efkarlı halleriyle klasik arabesktir. Hapisten

çıktığı vakit kardeşinde arabesk ruhun rap ile füzyonunu görünce hiç

hazzetmez. Cezaevinde geçirdiği zaman zarfında popülerleşen metroseksüel

erkek tipinden habersizdir; rakıdan sonra çorbacıya gitmek maço arabesk

kültürün önemli ritüellerinden biriyken, Tarık’ın koku yapıyor diye kelle paça

çorbası içmeyişini kadınsı bulur, yadırgar. Daha sonra Tarık ve Ferhat’ın

saçlarına fön çektirip süslenmek için gittikleri, rap’leşmiş arabeske paralel,

diskotekleşmiş erkek berberinden ayrıca tiksinir; kitsch ortamı

“Japon

kerhanesi gibi” diyerek aşağılar. Arabesk muhafazakardır Cemal, değerlerini

bırakamaz, kentsel dönüşüme ayak uyduramaz. Arabesk kültürün hastalıklı

aşk idealizmine bağlılığından, Leyla’nın Saffet’le evliliğini, paranın karşısında

aşkının değersizliğini sindiremez; böylece ne ailesiyle iletişim kurabilir, ne de

başını belaya sokmadan, işinde gücünde yaşayabilir. Sonunda adapte olamadığı

kentsel dönüşüm Cemal’i yutar, kapitalist sistem ‘delikanlıyı harcar.’

Son bir örtüşmeyle, sistemin harcadığı bir diğer delikanlı da Çekmeköy

Underground’un kendisi. Film sadece Başka Sinema dağıtım ağında, sınırlı

gösterime girebildi. Özellikle de konu edindiği arabesk rap gençlikle

buluşması, ‘aşıkların kavuşması’ zor görünüyor. Çünkü bu çocuklara “Başka

Sinema’ya gidelim.” derseniz, yarıdan fazlası su dolu bir kovanın içinde yüzen

kesik altlı plastik şişenin tepesine iliştirilmiş alüminyum folyodan delikli bir

kapağa tütünle karıştırılmış kubar koyup “Ya bırak ağbi, sen yaklaş şuraya, ben

seni çok başka sinemalara götüreceğim.” diyerek güler. Tarık finalde rumuzunu

alır:

‘Mekansız Kral.’ Ferhat’ın stüdyo kapısı polislerce kırılmadan önce

çektikleri video dolayısıyla ‘mekansız’, filmde ailece izledikleri ‘Çirkin Kral’

Yılmaz Güney’den hareketle de ‘kral’ oluşu, aynı zamanda soylulaştırmaya

karşı en soylusundan ‘krallık’ makamıyla, ironik bir itiraz gibidir. Filmin bir

şarkısında şöyle denir: “Aşıklar korkmaz, kaderle savaşır, efsane oluruz, hayal

oluruz o zaman.” Bağımsız filmciler korkmadı; arabesk rap’i keşfetti, gönül

verdi, projeye inanıp beş yılını bir filme adadı. Kaderle de savaştı; bakanlıktan

destek bulundu, senaryo kısaltıldı, AVM’lerdeki sinema kompleksleri ve

anlaşmalı büyük dağıtımcıların soylulaştırıp dışladığı yerde Küllü Harap gibi

“Çekin lan bütçeli filmi insan gibi izlesinler.” isyanıyla alternatif dağıtımcılık

yollarını denedi. İlk gösterimlerinde coşkuyla karşılandı, sinema yazarları ve

sinefiller beğendi, kültleşme ışığı göründü, efsane oldu. Ve de üçüncü

haftasında 1030 seyirciyle sezonun en düşük gişe rakamında kalıp iflas etti,

hayal oldu. O artık ‘Salonsuz Kral.