nigar pösteki
umuttepe yayınları
2009 / 296 sf.
doğu şenkoy
Sinemamızın oyuncu tayfasının öne çıkan isimlerinden biri olan, emeğini kimsenin görmezden gelemeyeceği, eskimediği saptamasına bizim de katıldığımız Fikret Hakan üzerine gecikmiş bir çalışma. İlk olan her çalışma gibi ilgi çekici ve eksik giderici ancak beklentiyi artıran ve çıtayı yetersiz bulmamıza neden olan bir tarafı da var. Sorunun kaynağı yazarın kurgusu da olabilir, oyuncunun sağladığı olanaklar da... kapalı kapıların ardını bilmiyoruz.
İçindekiler sayfasında 6., kitapta 7. bölüm olan 1960’lar Türk Sineması üzerine odaklanan bölüm, hem içerik olarak yeni birşey söylemiyor olması hem de kitabın anlatısını böldüğü için bize işlevsiz ve katkısız geldi. Bütün bu bilgiler filmlerin daha ayrıntılı olarak ele alınması sayesinde anlatının içine yedirilebilirdi düşüncesindeyiz.
Eskimeyen Yeşilçamlı’nın en renkli ve yararlı bölümü Hakan’ın öykü yazarı ve şair olarak portresini çizen son bölüm. Yazarın bu bölümdeki analizleri de sağlıklı. Ancak bu yoğunlaşma, Hakan’ın yönetmenlik anlayışı ve yönettiği filmler üzerinde daha ayrıntılı durulması gerektiği sonucunu doğuruyor. Scognamillo ile yapılan söyleşinin kitaba sağladığı bir katkı da yok.
Kitapta Hakan’ın kendisine 25 yıl kadar önce yönelttiği bir soru var ki samimiyetin ve bir de Çıtanak-Hakan çatışmasının su yüzüne çıkmasının kanıtı olarak okunmalı: “Bunca yıl emek verdiğim adamdan gerekli yapıtları çıkaramamak sancısı... Ben bu adama niye bu kadar emek verdim ki?” Burada sanatın dayanılmaz ağırlığı yatıyor.
